Epistel 1
- Voorwoord
- Het zotte plan
Voorwoord
Bijna 30 jaar geleden en pas nu komt het volledige verhaal? Stom hè, wel reeds verschillende malen het idee gehad om eraan te beginnen. Maar de schrijver in mij had het te druk met kanoles geven, tochten en expedities gidsen. Misschien nu ook wat rijper om het te schrijven, een expeditie doen op je 24ste is al een hele uitdaging, daar op die leeftijd dan nog eens een boek over schrijven zou misschien wel een opoffering geweest zijn. Na onze thuiskomst van 2 maanden Filippijnen heb ik niet stilgezeten. Ikzelf merk op dat dit mijn leven een ommezwaai gaf en mij maakte, tot wie en wat ik nu ben. Zoals het altijd bij een boek is dank je mensen die eraan aan meewerkten, aan het boek of aan mijn leven…kansen komen en die neem je of je laat ze liggen. Net als die kansen heb je de keuze om te gaan met diegenen van wie je ze neemt of net niet, het is aan jouw wereld om dit te aanvaarden of niet. Om niemand te vergeten dank ik iedereen in mijn wereld die mij die kansen gaf en dit aanvaard heeft. Het digiboek is een samenhangsel van waar gebeurde verhalen. Met dit verhaal wil ik jongeren een hart onder de riem steken en misschien zien sommigen een boodschap in dit boek. Als een pil om harde tijden door te worstelen, wetend dat waar een wil ook een weg is. En als je denk “ik kan niet meer…” je als mens nog lang door kan gaan. Weet dat je niet alleen op de wereld bent ook al zie je en hoor je niks.
Het digiboek verschijnt in verschillende epistels op de site en aanvankelijk van de de respons zien we wel verder. Een samenvatting ziet u achterin deze epistel.
Waarschuwing : wie mij kent weet dat ik de dingen beschrijf zoals ze zijn en zoals ik ze zie, soms grappig, klaar en duidelijk en voor een breed, ruimdenkend publiek.
Veel leesgenot.
Het digiboek verschijnt in verschillende epistels op de site en aanvankelijk van de de respons zien we wel verder. Een samenvatting ziet u achterin deze epistel.
Waarschuwing : wie mij kent weet dat ik de dingen beschrijf zoals ze zijn en zoals ik ze zie, soms grappig, klaar en duidelijk en voor een breed, ruimdenkend publiek.
Veel leesgenot.
Het zotte plan
Ik heb het verhaal al honderden keren verteld en ik weet het nog alsof het vorige maand geschiedde. Hoe kom je daar nu bij. Slechte vrienden? Of juist hele goeie…mijn 2 makkers waren Geert DB en Geert M. We waren alle drie net 24 jaar jong. Wij waren al enige jaren actief in het kleine wereldje van de zeekajak. Vol enthousiasme gingen wij elke uitdaging aan. De Noordzeekust met 6 à 8 beaufort, Atlantische monstergolven aan de Bretoense kust en bij het Britse Newquay tot trektochten bij/op de Friese eilanden en meren. Aan ervaring ontbrak het ons niet om nog grotere ondernemingen aan te gaan. Toentertijd stond zeekajak nog in zijn kinderschoentjes en in dat milieu zag je regelmatig expedities in de spotlights komen waarvan elke passionele fanaat spontaan begon te kwijlen. Wat weliswaar opviel was dat de meeste expedities en grote tochten naar de beide poolcirkels trokken, naar barkoud gebied…? Ijsland, Groenland, New Foundland, Spitsbergen, tussen robben, pinguins, walvissen en ijsberen. Wij vonden dat het eens tijd werd om daar verandering in te brengen. Op een druilerige, killige herfstavond in de historische binnenstad van Brugge tussen pot en pint in “Le Clochard de Luxe”. Een soort cabaret kunst café, in een groot mooi en oud herenhuis. “Le Clochard de Luxe” was zijn tijd ver vooruit en had dus maar een kort bestaan, spijtig…soit. Onze frustratie gaan verdrinken van de verloren liefde en het lief dat je niet krijgen kon. De mollige kortgerokte serveuse sukkelde voorbij op haar rolschaatsen, met een plateau vol bier in de hand en een beetje verder nog een halve plateau. Als klant kreeg je misschien geen vol glas maar 't was wel elke avond van lachen en plezier. Daar kregen we de ingeving, de boodschap…hoe en waarom daar, weet nog steeds geen mens. Maar het was wel menens, de keuze viel op de Filipijnen. Niet vanwege het mooie volk, maar wel voor tal van andere redenen. Toentertijd was dat echt ver, volgens ons was niemand ons voor geweest. Prachtige, ongekende subtropische natuur. Een fantastische archipel, met tal van onbewoonde eilanden. En wat ook niet onbelangrijk was, we hadden er een contactpersoon. Geert DB zijn broer woonde daar en was er landmeter. Doch de Filipijnen bestaan uit 7000 eilanden… we gingen ergens naartoe waar we geen flauw benul van hadden. “Wegwijzer”, een reisbureau voor mensen zoals wij, was net opgericht. De koe bij de horens gevat en de volgende dag zaten we ondergedompeld in kaarten en reisverhalen bij Wegwijzer. Er was zeer weinig info te vinden, ook bijna geen verhalen. Wel van het hoofdeiland Luzon of het veelbesproken, door guerrilla bezette Mindanao. Met vooral dan dat het gevaarlijk gebied was en dus niets voor de Westerse reiziger, onwetend en nog groentje voor dit soort avonturen. Met jong geweld alle goede raad in de wind slaan. Wat ons aantrok was het eiland Palawan en vooral omdat er bijna geen informatie te vinden was. De kogel was door de kerk. Palawan zou het worden. Zeekaarten en stroomatlassen werden besteld. Bij de taakverdeling werd ik gebombardeerd tot : expeditiekok, fauna & flora, materiaalbeheer. Ik werkte toen als kok in een hotel in Brugge, in de kajakclub was ik materiaalmeester en de dierenwereld sprak al van jongs af aan tot mijn verbeelding. In mijn deel van de voorbereiding verslond ik dus alle literatuur met betrekking tot. Borneo lag vrij dicht bij Palawan en de fauna & flora hadden ze dus gemeen. Gelukkig was er destijds behoorlijk wat werk te vinden van het exploot kapitein Jacques Cousteau en het leven onder water. Met dank aan mr. Cousteau. Na enkele weken hadden we de nodige kaarten, wisten we meer over het eiland en wat haalbaar was. Het hele eiland was niet mogelijk, het zuiden ervan bleek ook niet zo aangewezen vanwege de guerrilla die daar de plak zwaaide. De hele onderneming is achteraf bekeken geslaagd omdat we eigenlijk geen flauw idee hadden wat ons te wachten stond. Het noorden van Palawan ronden van Baheli met een short cut in Malampaya Sound, dwars door de jungle peddelen en zo terug naar Puerto Princessa, leek ons een haalbaar plan.