Kano activiteiten, cursussen, outdoor en natuur- Canad's blog

Palawan zeekajak expeditie 1987 : van Nic nics tot erger: episode 6

1/7/2015

Epistel 6

De crocodilefarm
De beestjes en de bloemetjes
Swissipinni
Manu Manu

De crocodilefarm

Buiten allerlei slangen, bleken er in dit gedeelte van Azië ook krokodillen voor te komen, waaronder ook de befaamde zeekrokodil!!! Theo wist ons te vertellen dat er niet zover van zijn deur een krok-farm in wording was. De farm was nieuw en de bedoeling was L. Virtonkroks te kweken. Wij wouden vooral de beestjes zien, om te weten waar je moet op letten als je aan het varen bent en dus oog in oog komt te staan met...zwelg. De farm was rondom voorzien van hoge omheining met een schrikdraad. Wij werden verwelkomd en het viel ons meteen op dat alles zeer netjes was en de bassins er leeg uitzagen? Inderdaad geen kroks, het oorspronkelijk plan was wilde kroks vangen en vandaaruit kweken...ze hadden er nog geen enkele gevonden? Maar het zag er wel allemaal verzorgd en netjes uit.

De beestjes en de bloemetjes

Palawan is het meest zuidelijk gelegen eiland van de Filipijnen, trouwens een van de enige niet-vulkanische eilanden van de archipel. Palawan ligt ongeveer 2000km van Luzon en grenst aan Borneo. Een maagdelijk land met oerbossen en dieren die nergens anders ter wereld voorkomen. Vandaar dat Palawan eveneens een unieke fauna en flora heeft die veel wegheeft van zijn buurland Borneo. We hebben het al een paar keer huiverend over de slangen gehad, maar er is meer. Dwerghert, vliegende hond, gekko, vliegende slang, vliegende kikker, boomkikker, neushoornvogel, makaken, vliegende vis, de vuurboom, de slijkspringer, koraalduivel, zwaardvis, apenarend, zeeschildpad, kegelslakken, spinkrabben, dan nog niks gezegd over de talrijke insecten en prachtige vlinders. Palawan behoort eveneens tot een van ’s werelds exclusiefste duikparadijzen.

Opmerking; de verhalen zijn thematisch gerangschikt. Dwz dat de volgende twee verhalen zich reeds tijdens de expeditie afspelen en niet meer tijdens de verkenning.

Swissipinni

Buitenlandse investeerders hadden wel interesse in een eigen stukje paradijs. Gronden waren er spotgoedkoop in vergelijking met andere plaatsen en er was nog heel wat ongerepte natuur te vinden. Zo kwamen we na 3 dagen varen vanuit Baheli bij een resort dat toebehoorde aan een Zwitser en de naam Swissipinni droeg. Het was een eerste rustpunt voor ons, onvoorzien maar welgekomen. Op de bus was mijn zonnebril gesneuveld en ik was nog steeds op zoek naar een oplossing. De dag ervoor hadden we nog gesluierde parelduikers bezig gezien. 's Avonds in bed vond ik de oplossing...en de volgende morgen had een kussensloop van Swissipinni een totale metamorfose ondergaan. Een prachtige witte katoenen sluier die me schaduw bood en beschermde tegen de zon. De buitentemperatuur bedroeg 42°C en onder de sluier was het 37°C. Ook de kajaks hadden enkele kleine mankementen. De voetpompen hadden het laten afweten, ze werden verwijderd en bij de Zwitser achter gelaten. De watervoorraad werd aangevuld en de tochtplanning werd herzien, normaal moesten we reeds een stuk verder staan. Er werd geopteerd om 's nachts te varen om de hitte te ontlopen.

Manu Manu

Vele kilometers verder op de tocht, reeds goed zot gevaren...

Deze Fransman woonde op een eiland, had er een resort en was gespecialiseerd in duiken. Hij kon wel eens uit zen kram schieten en de rare moslims van het naburig eiland moesten dit bekopen. In onze zoektocht naar Manu : het was een loodzware dag en we hadden al heel wat km in de armen. Brede baaien in de brandende hitte gekruist, afvragend “waar ben ik in godsnaam aan begonnen”. De vraag “is het nog ver” kwam allang niet meer in ons op. En als je dan dacht dat eiland moet het zijn... toch ? Mannen in lange gewaden, kaal geschoren en zich vreemd gedragend, of hadden wij een zoveelste zonnesteek opgelopen? Toen we naar Manu vroegen wezen ze naar het eiland even verderop. Geen van ons stond erbij stil om bij die rare kwispels te blijven, nog even doorbijten en we waren bij onze Franse vriend die maar al te blij was om Frans te kunnen spreken. Hij was gastvrij, bood ons een slaapplaats, lekker eten en enkele goede tips.

0 Comments

Palawan zeekajak expeditie 1987 : van Nic nics tot erger: episode 5

10/3/2015

0 Comments

Epistel 5

45°C - 90% humidity
Paaldanseressen in Puerto
Rafols hotel
Theo’s Resort en de busrit
Jungle tocht

45°C - 90% humidity 
We waren goed getraind, maar de hitte in combinatie met de luchtvochtigheid zijn niet te simuleren. Toen we landden op de luchthaven van Manila en uitstapten was het net of we kregen een wollen deken omgegooid terwijl het snikheet was. Na een week wen je daar aan. Op de middag zie je de mensen gesluierd voor de zon... neen niet echt sluiers, maar wel de taxitrike bestuurder die zijn vest achterstevoren aandoet. En de parelduiker (homo sapiens, niet te verwarren met zijn gevederd equivalent beter bekend onder de naam gavia arctica of common loon) die gesluierd duikt om gezicht en nek extra te beschermen. Grote zonnebrillen, soms ook paraplu’s.

Toen we pas drie dagen aan het varen waren moesten we al een rustiger vaardag plannen. Want we waren reeds doodop en hadden maar de helft van de geplande km gepaddeld. We zijn dan overgeschakeld naar nachtvaren en siësta op de middag , en zijn zelfs gaan varen met sluier. Wat moet je je voorstellen bij 90% vochtigheid? Wel, het brengt teweeg dat een bruistablet vanzelf gaat bruisen als je ze uit de verpakking neemt. Buiten in de volle zon en op de middag was het elke dag tussen de 35 en 45°C.

Paaldanseressen in Puerto
Het is algemeen bekend dat er veel testosteron toerisme is op de Filipijnen... en dat de koopwaar ten allen tijde en overal uitgestald, aangeboden of in voorraad is. Op de ene plaats verser en dus van betere kwaliteit dan op de andere. Op een dag in Puerto, te voet slenterend door de kleurrijke bende, veel gekeken en dus dorst gekregen. Op de hoek van de straat nabij de haven stappen we een café binnen, laat ons zeggen café “DE PIRAAT”. Blauwbaard staat er achter zijn bar en we bestellen een heerlijk vers vruchtensapje, het tijdstip is zowat drie uur in de namiddag. In een donkere hoek staat een klein podium en een blinkende paal. Er staat muziek op, ik vermoed “Like a Virgin” van Madonna. En dan komt er plots vanuit de coulissen een danseuse opdagen, vrij normaal gekleed met T-Shirt; wat ze onder navelhoogte aan had weet ik eigenlijk niet meer. Of het nu in haar haast was – even aan ons fruitsap ruiken, snif snif...nee daar zat naar onze menig niks alcoholisch in, of we een zonneslag hadden op gelopen of dat het zo bedoeld was – of iets anders... Er was iets merkwaardigs dat vrijwel meteen opviel toen ze ten tonele kwam: ze had een witte grootmoeders-beha aan BOVEN haar T-Shirt en zo was ze zwoel op het podium aan het paaldansen. Van slechte smaak gesproken, 't was nog maar drie uur in de namiddag. Misschien had haar baas gezegd dat ze zich moest uitkleden in haar nummer tot aan de tieten-kabas. We voelden ons daar niet helemaal op ons gemak. Fruitsapje uitgedronken, betaald en opgestapt. Terug in ons hotel hebben we onze zonnige namiddag afgerond met een duik in het zwembad van ons hotel.

Rafols hotel
Bij onze aankomst in Puerto vroegen we onze triker om ons naar een hotel te brengen. Na enkele dagen zijn we daar moeten verhuizen, een kleine onbenullige diefstal op onze hotelkamer die helemaal de verkeerde kant op ging. Maar we werden vriendelijk uitgenodigd in het Rafols Hotel. De manager die Amerikaan was, zag ons zotte plan wel zitten en bood ons gratis verblijf na onze terugkeer. Het hotel had een zwembad en er waren vooral rijke Amerikanen, X-toeristen, vlindervangers en … kakkerlakken te gast. De manager verontschuldigde zich hiervoor maar zei dat er niks aan te doen was ... aan de kakkerlakken dan wel te verstaan.

Theo’s Resort en de busrit
Als je dit soort reizen onderneemt loop je altijd wel speciale mensen tegen het lijf. Via via hadden we in België reeds over hem gehoord. Theo was Belg en journalist, op een zekere dag had hij zijn spaarvarken geslacht en in het zuiden van Palawan een gigantisch strand en een eiland gekocht. Op deze plaats baatte hij zijn resort uit. Een schitterende paradijselijke plaats, zijn restaurant met rieten dak stond een klein stukje in zee en was omwald. Hij kwam ons naar Puerto tegemoet en we zouden een klein weekje bij hem vertoeven. Zo leerden we iets over Palawan en konden we acclimatiseren. We moesten trouwens toch nog altijd wachten op onze zeekajaks die een dezer per schip zouden aankomen in Puerto. Eenmaal per dag reed er een bus van Puerto Theo’s richting uit. Een rit van 120km als ik het mij nog goed herinner. De ganse tijd gravel, de bus had geen ramen. Die waren vervangen door een houten schot dat je naar boven kon schuiven. De middengang was volledig versperd met opeengestapelde bagage, het was dan ook de doodgewoonste zaak van de wereld dat je over de bagage liep. Dus ook over onze rugzakken, resultaat: zonnebril kapot.

De buschaffeur had twee hulpjes, want op elke rit heb je gemiddeld twee kapotte banden. In een razend tempo zoals de pitstop bij een formule 1 wedstrijd wordt het wiel verwisseld. Dit zonder veel gereedschap en vrijwel om het even waar. Op de eindhalte worden de lekke banden dan naar een garage gebracht en krijgen ze de banden terug die ze de dag voordien voor herstelling binnen gebracht hadden. In de Filipijnen worden banden keer op keer gevulcaniseerd. De busrit duurt 2 à 3u, afhankelijk van hoeveel platte banden hij onderweg krijgt .

Op Palawan is er een grote gevangenis. Wegenwerken worden door de gevangenen uitgevoerd.

Jungle tocht
Na een maand Filipijnen waren we van stad naar stad of van dorp naar dorp gereisd. We hadden eigenlijk nog geen voet in de jungle gezet. We wisten dat er in de jungle slangen zaten en niet van de minste. We gingen het zeker niet op ons eigen houtje wagen. Theo wist een goeie gids. Rugzakje aan, broek tot onder de oksels getrokken. Dichtgeknoopt vanonder en vanboven, zodat er geen ongedierte in kon. Twee paar kousen en hoge schoenen, lange mouwen... na een kleine wandeling van bij Theo komen we bij onze gids. Ik noem hem nu Manuel, ge kunt ze toch niet allemaal Rambo noemen he? Ik ben trouwens zijn echte naam vergeten. Hij was klein van gestalte zoals de meeste Filipino’s, had een vuil en versleten T-Shirt aan, korte broek en, als klap op de vuurpijl wil ik nog eens extra onderlijnen of dik in de verf zetten, aan zijn voeten een paar “teensletsen”. We schudden handjes en Geert zet zijn super8 camera aan, Manuel zag dat en ging in metamorfose...hij deed zijn vuile T-Shirt uit...draaide hem binnenste buiten...en trok hem terug aan. Daar zouden wij nooit bij stilstaan, als uw T-Shirt vanbuiten vuil is, dan is dat binnen meestal niet. Alleen een beetje zweetgeur, maar iedereen stink er toch naar het zweet. En wijle weg, al meteen kwamen we in hoge gewassen. Je kon niet eens je eigen voeten zien. Wetende dat deze archipel tot 50 verschillende slangen kent, allen giftig en Manuel op zijn teensletsen...

Ik kan je verzekeren dat we op de toppen van onze tenen liepen. Manuel liep er heel relaxed bij. Even later wandelden we tussen de bomen en slingerplanten, daar werden we overmand door allerlei geluiden. Gekko’s, insecten waar je wel en geen jeuk van krijgt, vliegende eekhoorns, , slangen, kikkers, je houdt het niet voor mogelijk wat dus ook nog eens allemaal op jouw kop kon vallen. Twee uur later stonden we weer aan Manuel zijn hut, ongedeerd, volledig bezweet en nen vuilen T-Shirt aan één kant. Dank u, voor deze les in nederigheid!

0 Comments

Palawan zeekajak expeditie 1987 : van Nic nics tot erger: episode 4

2/7/2014

0 Comments

Epistel 4

Dollars wisselen op de zwarte markt
De vleeshouwer in Manila
De tandarts in Iloilo
Het varken op de bus
De paterkes
Kalabaw & cannibals

Dollars wisselen op de zwarte markt

Als je dollars wou wisselen kon dat op verschillende manieren. Je ging naar een officiële bank en je wisselde aan de vigerende officiële internationale koers. Of je ging naar de zwarte markt, want daar kreeg je er iets meer voor. De raad die we meekregen was, om nooit alleen naar zo een bank te gaan, voorkennis te hebben en zorgen dat hij niet in rosse louche buurt lag. Ik weet niet of we dit alles onderzocht hebben, maar we hebben er wel ons geld gewisseld. Wat ik me ook nog kan herinneren is dat ik in de taxi achterbleef om hem ter plaatse te houden zodanig dat diegene die het geld ging wisselen bij het buitenkomen onmiddellijk kon instappen en wegrijden, kwestie van niet beroofd te worden bij het eventuele buiten wachten. Alle ramen en deuren van die bank waren voorzien van dikke tralies. Daarbij hielden met mitrailleurs bewapende mannen de wacht bij de ingang. Ik had in mijn marcellekes speciale zakken genaaid op de borst en onder mijn oksels om mijn geld op te bergen. Vandaar dat mijn dollars en later peso`s naar zweet roken. Boven het marcelleke droeg ik een T-shirt of hemd zodat niemand iets kon merken van al het geld dat ik bij me had.

De vleeshouwer in Manila

In 1987 vond ik de toestand in België heel wat moderner dan vele van de taferelen die we tegenkwamen op onze reis. In een van de straten in Manilla kon ik binnenkijken in het atelier van een slager...niet geschikt voor gevoelige magen opgelet volgende beelden kunnen schokkend zijn, je wordt dezelfde dag nog vegetariër. Ik kan me ook nog levendig herinneren dat we een week later langs het kabinet van een tandarts kwamen in Iloilo. Bij de instrumenten in zijn uitstalraampje wist je niet of je terug bij de slager beland was of misschien wel in een vooroorlogse abortuskliniek. Sedertdien ga ik tweemaal per jaar naar mijn beschaafde brave tandarts in ons Vlaamse plattelandsdorpje. Halleluja praise the lord: in België worden we minder snel ziek en worden we bespaard van rare buitenlandse kwalen.

Het varken op de bus

Het openbaar vervoer is er een aanrader, op alle mogelijke manieren en in alle prijsklasses kan je van A naar B . Om naar een binnenlandse luchthaven te gaan hebben we een BMX fietsje met zijspan en plaats voor 2 man + bagage genomen. Voor wat extra peso`s koersten ze zelfs tegen elkaar. Op Palawan maakten we meestal gebruik van de trike; dat is een oude brommer model Flandria waar mijn Pa als beenhouwer in de jaren 60 zijn vleesronde mee deed. Het Palawaans model blonk als een spiegel, was rijkelijk versierd en goed voorzien van christelijke ornamenten, tierlantijntjes en spreuken. Elke Filipino die taxi, trike of om het even wat vervoert gaat beslist na zijn dood rechtstreeks naar de hemel, met zijn voertuig, zonder omweg, waar hij vooraan in de rij zal zitten, zo gelovig zijn ze. De brommer – trike bood plaats aan 3 mensen + chauffeur + bagage. Maar op een zatte avond hebben we er ook met zes man + chauffeur op gezeten. Vervolgens de Jeepney. Iedereen kent de Amerikaanse Willys jeep, wel, de Jeepney is eigenlijk hetzelfde maar dan op een langer chassis want er kunnen wel twaalf mensen of meer mee. Doorgaans blinken deze karren als spiegels, zit er geen glas in de zijramen, zijn ze rijkelijk versierd met toeters en bellen en kan je er beslist ook in de hemel mee rondrijden. Als je het voertuig wil doen stoppen sla je met het plat van je hand een paar keer op de carrosserie en maak je geluid met de lippen op elkaar alsof je de poes roept. Wij reden van ... naar weet ik veel waar. Ik zat vooraan naast de chauffeur langs een stoffige, hobbelige, zanderige niet verharde weg. De bus reed dus goed vol langs die zanderige weg tot ik op een bepaald moment het stop signaal hoorde, bij een plaats waar een varken met zijn ene poot vastgebonden staat aan een palmboom. Hier volgt een dolgeestige passage, tenzij je als onschuldig varken geboren bent natuurlijk. Twee mannen stapten van de bus naar het varken toe, draaiden in één soepele beweging het varken op zijn rug. Ze bonden de vier poten samen en tilden het schreeuwende varken op. Achter aan de bus was een bagagedrager die net plaats bood aan één varken, het dier werd er op zijn rug gelegd met zijn hoofd naar buiten en de poten naar omhoog vastgemaakt aan de drager. Boven de achterlichten, achter het wiel...een stoffige plaats. Wat je ook moet weten: aan zo een Jeepney zijn ook geen deuren en alleen een raam vooraan. Als ik mij met mijn hoofd naar buiten en naar achter keek kon ik het varken ongelukkig zien liggen en horen kermen telkens we in een put reden of er een steen vanonder de wielen schoot en toevallig knorretje zijn snuit raakte.

De paterkes

De hoofdreden dat onze cargo met zeekajaks in Manilla bleef hangen hadden we eigenlijk te danken aan de paters en vooral aan onze domme heilige goedheid. Enkele maanden voor we vertrokken verscheen er in een Belgische krant een artikel over paters die een inzameling deden voor die sukkelaars van Vietnamese bootvluchtelingen die helemaal hopeloos, reddeloos, straatarm, strandden op de Filipijnen en voornamelijk op Palawan. Goede zielen die we waren, boden we onze hulp aan. Ik belde de paterkes op, zeggende dat er in onze zeekajak-kist ruimte over was voor goederen die ze naar Palawan wilden verschepen en dat we dit gratis deden voor het goede doel. De religieuze man wees ons voorstel af en zei dat ze alleen naar financiële hulp op zoek waren... Okee tempie, dan maar zelf een inzamelactie op touw zetten voor die Vietnameeskes. Drie grote zakken van 100 liter met kledij en 1 grote zak zeepkes. Oeps en niet vermeld op de vrachtbrief, miserie miserie! Maar zoals eerder verteld hebben de nonnekes daar een mouw aan gepast. Op Palawan geland zijn we meteen naar dat kamp van die Vietnameeskes gaan kijken. Het was alsof we God zagen zo verwonderd waren we, die mensen hadden het veel beter dan de doorsnee Filipino die we daar al gezien of ontmoet hadden. In hun omheind vluchtelingendorp hadden ze : een sanitair gebouw, mooie rieten huisjes en een Vietnamees restaurant. Dat slaat je met verstomming, is als een donderslag bij heldere hemel. Wat we uiteindelijk met de kledij deden lees je verder in het verhaal.

Kalabaw & cannibals

Net aangekomen op Palawan Domestic Airport vanuit Manilla. Daar Puerto Princessa niet zo groot was zag je vooral trike-taxi’s. Een nogal zeer donker getinte man stond er tegen zijn taxitrike met een groot Rambo mes zijn vingernagels te kuisen. Dat werd onze chauffeur...hij bracht ons naar een hotel en daarna naar de Vietnameeskes. Ook vroegen we hem om ons rond te voeren naar wat leuke of bijzondere plaatsen. Hij dacht uiteraard: blanke jonge kerels die zijn op zoek naar een verzetje. Opgelet als je een bar binnenstapt en je trakteert een dame. Dan heet dat een lady's drink en die is makkelijk double price. Als een lieftallige Filipina op jou afkomt en vraagt of je gezelschap wil en je zegt neen, dan krijg je een janet in de plaats. Die bar, die lag ons niet. De lokatie was wel mooi, à la strand en palmbomen en Bounty Island en Fa douchecrème en zo. Dan maar met Rambo naar de hanengevechten. Schuddend en schokkend crossten we van de ene zandweg over de andere om na enige tijd in de jungle te belanden bij een bamboo arena . Veel volk, precies een optreden van een of andere rockster (ietsje minder) veel roepen, arm gezwaai, mensenzweet en hanenbloed vlogen er als het ware in het rond. Een kleurrijke opgezweepte bende, stressig atmosfeertje, van die tafereeltjes die je meteen in het decor van films zoals de Deer Hunter of Apocalypse Now brengen. Trouwens enkele van die Vietnam kaskrakers-oorlogsfilms zijn naar horen zeggen in Palawan opgenomen. BTW, hanengevechten: neen ook niet echt ons ding, met Rambo terug naar Puerto. Tijdens de rondrit op zijn brommer viel het mij op dat er minder waterbuffels te zien waren in het landschap. Een waterbuffel is Kalabaw in het Filipino. Dus vroeg ik in mijn beste Engels of er geen Kalabaws waren op Palawan. Overtuigend schudde hij met zijn hoofd en zei doodserieus “cannibals?... no no cannibals on Palawan!!!”

0 Comments

Palawan zeekajak expeditie 1987: van Nic nics tot erger: episode 3

2/7/2014

0 Comments

Epistel 3

De reis
De zotte taxirit
De nonnekes
De onzichtbare Belgische Ambassadeur
De bedelaars en de armen

De reis

Twee maanden voor ons vertrek werden onze drie zeekajaks in een grote houten kist gestapeld, dichtgetimmerd en verscheept in een groepscontainer van een Russisch cargoschip dat vanuit Zeebrugge koers stevende naar Manilla in de Filipijnen.
Wij vertrokken ergens begin februari van Schiphol naar Dubai, dan naar Bangkok en vervolgens naar Manilla. In Manilla zouden we opgehaald worden… maar we hadden voor alle zekerheid toch het adres waar we naartoe moesten indien onze contactpersoon er niet was. En inderdaad hij was er niet, daar stonden we als groene kiekens die voor de leeuwen werden gegooid. Een massa volk op die luchthaven, een kleurige benden van kleine mensen druk heen en weer lopend, roepend in een onbegrijpelijke taal, broeiend heet en drummend … er raast vanalles door je hoofd … vooral denken aan de pick pockets, zwarte markt, maffia en voor je het weet sta je net zoals iedereen buiten. Te zweten, honderden taxi’s, zwarte, gele, en plots vraagt er iemand in Filipino Engels of we een taxi willen. Terwijl een van de eerste tips die we van thuisuit meekregen was, neem een zwarte of gele met zo een TAXI lichtje bovenop, dat zijn de officiële taxibedrijven!

De zotte taxirit

Wij met onze domme blanke kop zeiden, “ ja wij willen een taxi”. Vanaf nu moet je de volgende zin in versneld tempo lezen lopend achter uw pc aan. Dit komt het dichtst in de buurt van de realiteit. >>>>Als een pijl uit een boog kwam een klein Filipino jongetje vanuit het niets, nam onze valies... en zette het op een sprint, en wij erachteraan. Hij stopte bij een auto en gooide de valies in de koffer... Voor we het wisten zaten we dus in een illegale taxi. Maar ze zagen er nog zo kwaad niet uit. Ze wisten waar we naartoe moesten en er werd een prijsje genegotieerd. De copiloot beweerde dat de chauffeur één van de beste van het land was. Volgens hem zou ie zelfs formule 1 gereden hebben. Aan zijn rijgedrag zou je achteraf denken dat ze allebei naar teveel stuntfilms gekeken hadden a la Bolywood. FUCK was dat een helse rit, het leek wel een scène uit een Indiana Jones film, ze vlamden door de rode verkeerslichten net als iedereen, toeterend over parkings als er opstoppingen waren, kleine nauwe straatjes, tussen kraampjes, duizenden mensen, drie kwartier aan een stuk. Krampachtig hielden we ons vast aan de zetels voor ons ik denk dat de afdrukken van onze vingers en handen nog steeds in het similileer te zien zijn. Het zweet parelde van ons voorhoofd. Maar we hebben het gehaald en wel zonder kleerscheuren of brokken. Prijs 400 peso. Een paar dagen later moesten we terug weg met een taxi. Ditmaal met een legale taxi en met iemand die wist wat de normale prijs van een taxi was, dezelfde rit 76 peso…olala die 2 autocoureurs hebben ons goed beet gehad!

De nonnekes

We stapten uit de taxi, een nette straat in de betere buurt van Manilla. Ons logement was een groot wit en mooi verzorgd gebouw, het was een school. Een internaat gerund door Belgische zusters (nonnen) en bestemd voor de welgestelde Filipino’s. We verbleven daar in afwachting tot we onze zeekajaks vrijkregen van de douane. Dat lukte niet zo goed want de vrachtbrief was niet in orde. Zolang dit niet ok was konden onze kajaks niet doorverscheept worden naar Puerto Princessa op Palawan. En natuurlijk werden we daar van het kastje naar de muur gestuurd. Zodanig zelfs dat we na 3 weken bijna de moed opgaven. En dan als van Gods hand kwam het opeens allemaal in orde, de nonnekes hadden zich er mee gemoeid. In een land zoals de Filipijnen is men zeer gelovig en voor het geloof gaan alle deuren open.
Nog steeds tot op de dag van vandaag wordt ivoor van slagtanden via de Filipijnen “witgewassen” door het voor religieuze doeleinden in te voeren.

De onzichtbare Belgische Ambassadeur

In gans onze miserie van muren, kastjes en douaniers die geld wilden, hebben we tot 3 maal toe gepoogd om de Belgische ambassade in te schakelen. Inderdaad niet gelukt, 3 maal op afspraak geweest en nooit de ambassadeur gezien. Aangezien ik de Nederlandse nationaliteit had, het dan maar daar eens proberen. Gebeld, afspraak gemaakt en direct ontvangen bij de Nederlandse ambassadeur! Hij ging de zaak bekijken wat er schortte met onze vrachtbrief. En na het horen van onze plannen beloofde hij ons zelfs een persconferentie op de goede afloop nadien. Aangezien de nonnekes ondertussen in actie waren gekomen zijn de Nederlanders niet moeten tussenkomen.

De bedelaars en de armen

In die 3 weken hebben we niet stilgezeten, maar hebben we wat rondgetoerd in Manilla en op Iloilo. Het is me altijd bijgebleven hoeveel armoede er in dat land heerste. De taxi rit door Smoky Mountain staat op mijn netvlies gebrand, dit ga ik van mijn leven nooit meer vergeten. Smoky Mountain was vroeger de vuilnisbelt van Manilla en daar leefden enkele duizenden mensen op en rond. Ook overal in de steden werd je aangesproken door bedelaars en mensen en mensjes die hun lichaam te koop aanboden. Zielig en walgelijk, je kan het bijna niet begrijpen hoe zoiets mogelijk is in zo een vruchtbaar land. De politiek van het land bleek de schuldige te zijn van alle ellende. President Marcos en zijn schoenenminnende vrouw Imelda waren toen zowat aan het einde van hun Latijn, op veel plaatsen waren spandoeken met politieke slogans te zien voor mevrouw Corry Aquino. In 87-88 stootte ze de dictator van zijn troon. Of beter nog hij vluchtte zijn land uit, na wild protest van het volk en Corry zwaaide vanaf toen de plak. Ik stel er mij ook soms vragen bij “hoe kan een zo vruchtbaar land, waar de kokosnoten, bananen, mangos en papayas uit de bomen op uw hoofd vallen” zo arm zijn? Mensen zijn onder valse beloftes naar de stad gelokt, ze hadden hun huisjes en landbouwgronden voor belachelijk geld van de hand gedaan op het platteland. Eenmaal in de stad, geen werk, alles duur en binnen de kortste keren waren hun spaarcentjes erdoor. Ze belanden in de mallemolen en konden niet meer terug. Lang leve de welvaart.

0 Comments

Palawan zeekajak expeditie 1986: Van Nic nics tot erger, episode 2

2/7/2014

0 Comments

Epistel 2

Waar ligt dat
Mise en place
Materiaal

Waar ligt dat?

Filipijnen : republiek in Zuidoost Azië. Beter nog : 16° boven de evenaar, ten noorden van Maleisië, ten westen van Vietnam en ten oosten van Taiwan. Ons eiland, Palawan is het meest zuidelijke eiland van de Filipijnen. De Filipijnen bestaan uit 7107 eilanden en tellen nu iets meer dan 92 miljoen inwoners.

Toen wij er waren in 1987 volgde ik de laatste telling van 1980 en dat was 48 miljoen inwoners. De Filipijnen meten een 300.000 km² en zijn dus 9 maal groter dan België. Palawan is met zijn 14.800 km² de grootste provincie van de Filipijnen: het eiland telt nu 772.000 inwoners; in 1990 waren er 436.000. Puerto Princessa, de hoofdstad van Palawan, leek echt wel een pioniersstadje. Palawan maakt in feite deel uit van een archipel bestaande uit 1780 eilanden. Palawan zelf is 397 km lang en amper 40 km breed. Destijds vond je er nog de mooiste duikstekken ter wereld : prachtige koraalriffen, met zonderlinge rifvissen, vliegende vissen, tonijn, zwaardvis en barracuda, schildpadden en een rijke variëteit aan schelpdieren. Mangrovebossen bevolkt door neushoornvogels, makaken, krokodillen...?, boomkrabben, kegelslakken en slijkspringers. Ook oerbossen met zeldzame dieren, vliegende kikkers en hagedissen, fantastische vogels, prachtige vlinders, vliegende honden, de gevaarlijkste slangen ter wereld. Eindeloze parelwitte stranden zonder enig menselijk spoor, onbewoonde Bounty eilanden, phi0018.jpg met kokospalm en papaja’s in overvloed. Rotskusten met leguanen, magnifieke lagunes en mystieke mangroves.

Mise en place

We hadden een gans jaar om ons klaar te stomen voor het grote avontuur. Op de agenda stond, bovenop ons dagelijks werk, een wekelijkse vaartraining. Daarbij ging ik geregeld lopen en eenmaal per week squashen. Aan de conditie werd goed gewerkt. In onze directe vriendenkring zaten wat “Die Hards” die ons bijstonden met hun kennis en ervaringen. Een legerinstructeur (Etienne Engels) met specialisatie tropen stond ons bij met raad en daad. Dingen waar we niet aan gedacht hadden, zoals : slaap elk apart in uw eigen tent. Het is de privacy die je nodig hebt na een dag varen, je zit immers 3 weken op elkaars kop te kijken. Samen eten, samen varen OK. Samen slapen in één tentje niet OK. Wees voorzichtig voor gebieden waar apen zitten!!! Ze jatten alles. En de makaken zijn er talrijk. Hygiëne, drinkwater, de kokervis die langs de plasbuis naar binnen komt. De nodige tips over geslachtsziektes… met bijhorende plaatjes. De maffia, piraten, pikpockets, bedelaars, rosse buurten. De hitte, de mosquito's en sandfly’s (of alombekende NIC NIC’S), onze voeding, onze kledij. Aangezien er nogal wat soorten slangen op het eiland aanwezig waren leek het ons verstandig om ons daar ook eens in te verdiepen. In Brugge stond destijds een zeer groot terrarium, met tal van slangen van over de ganse wereld. Even op bezoek geweest, de verantwoordelijke meneer stelde me gerust en de prentjes met de verwondingen na een beet… baarden mij toch enige zorgen. Zover zelfs dat we ons niet nodeloos in de jungle gingen begeven. Artikels van duikers brachten ook aan het licht dat er nogal wat haaien van de partij waren in de Sulu Sea en in de Zuid-Chinese Zee. Die waarschijnlijk niet terugdeinsden voor een hapje crunchy zeekajak met sappige Belg. Hiermee werd onze bewegingsvrijheid toch wel heel duidelijk bepaald. Haaien komen zelden voor binnen het rif en slangen niet op het strand. Ok geen probleem: onze zone is rand jungle > grens rif. Dan nog gezwegen over de verhalen van de zeekrokodillen...

"Ph general map". Licentie CC BY-SA 3.0 via Wikimedia Commons.

De pers

Ons doel was een avontuur te beleven en de zeekajaksport te promoten. Toen, net zoals nu, geen echt gekende sport in België. De meeste mensen verklaren je zot om in weer en wind, zomer en winter met een speelgoedbootje op zee te zitten knoeien. We kregen de nodige aandacht van de pers. Zo'n gek idee was goed genoeg om de de ganse pers wakker te schudden. Dit moest er natuurlijk voor zorgen om via die bekendheid nog wat sponsors te kunnen overhalen. Lokale en nationale kranten, lokale en nationale radio, maar ook een grote Zeeuwse krant en zelfs een interview op radio Palawan…klein beetje beroemd. De hele onderneming deed ons mager spaarvarken vlug sneuvelen. We moesten dus iets creatiever zijn en alleen aankopen wat we echt nodig hadden en maken wat we zelf konden maken. Gelukkig was er een importeur van kajaks, Marc Van Leeuwe die ons goed gezind was, in onze onderneming geloofde en bijpaste waar hij kon. Creatief zijn in het verwerven van fondsen, daar weten we alles van. Als je in de jaren 80 een knaap van 23 lentes jong bent en bij een bedrijf kwam binnen gewandeld met de hoop op sponsoring…. Geen goed idee. Ik denk dat we niet geloofwaardig over kwamen. Ons plan te groots of wij te jong of misschien de 2 samen. Hoe de kas vullen? Verkoop van T shirts met logo expeditie. Op braderijen gaan staan met infostand en tombola organiseren. Party’s organiseren. De ganse expeditie/onderneming kostte ons drietjes samen 800.000 oude Belgische frankskes, dat komt neer op 20.000€. Het is ons ten slotte met bloed , zweet en tranen, gelukt om de nodige fondsen op 6 maanden bij elkaar te scharrelen. Net voor we vertrokken nog even langs het Tropisch Instituut voor de nodige inentingen, om de verbandkist op orde te brengen en om de nodig malaria pillen in te slaan.

Materiaal

Veel kajaks werden uitgetest alvorens we onze keuze maakten. Het werden drie knalrode zeekajaks van Franse makelij. Destijds zowat het neusje van de zalm. De boten werden door mezelf aangepast voor de expeditie. Met extra versteviging voor de vlijmscherpe riffen. De kajaks hadden waterdichte compartimenten, deklijnen en netten. Extra aanpassingen om ze tot catamarans om te bouwen. Voetpompen en een degelijk Suunto boordkompas. Elk een carbon kajakpaddel en deelbare reservepaddel. Silver coated spatzeil; voor de leek: een spatzeil is dat domme rokje waar je kajakkers wel eens mee ziet rondlopen als ze uit hun bootje stappen. Het sluit de zitruimte waterdicht af en laat de geoefende vaarder toe om te eskimoteren. Wij hadden die van ons in silver coating gemaakt, waardoor de zon reflecteerde van ons dek en het ondanks de grote hitte toch doenbaar was in die afgesloten kajak. De tent. Wat er op de markt aanwezig was voldeed niet of was veel te duur. Trouwens, de baleinen (tentstokken) moesten in de kajak kunnen. Dan maar zelf een tent stikken. Stoffen aankopen bij de Belgische tentbouwer Alpino. De keuze viel op een sterke stof voor het grondzeil, een uiterst dun gaas voor de binnentent en een silvercoated buitenzeil tegen de zon. Ik koos voor carbon stokken van het merk Featherlight, in de VS te bestellen en volledig op de gewenste deelbare lengte geleverd. Slaapmatjes Thermarest bestonden net en waren dus in testfase bij ons. GPS bestond nog niet, GSM trouwens ook niet. Inderdaad ik spreek hier zelfs over de tijd van vóór de PC! Je had connecties en kennis nodig om te vinden wat je wou. Enige vorm van communicatie met de buitenwereld tijdens de reis NIHIL. Zeekaarten en pilots waren de betrouwbare info. Waterdichte vuurpijlenset in geval van nood. Of inboorlingen echt in actie komen na het zien van een vuurpijl is nog de vraag. Naar onze opinie zien zij het als vuurwerk? Niet doemdenken, je weet maar nooit.

0 Comments

Palawan zeekajak expeditie 1986: Van Nic nics tot erger, episode 1

2/7/2014

0 Comments

Epistel 1

Voorwoord
Het zotte plan

Voorwoord

Bijna 30 jaar geleden en pas nu komt het volledige verhaal? Stom hè, wel reeds verschillende malen het idee gehad om eraan te beginnen. Maar de schrijver in mij had het te druk met kanoles geven, tochten en expedities gidsen. Misschien nu ook wat rijper om het te schrijven, een expeditie doen op je 24ste is al een hele uitdaging, daar op die leeftijd dan nog eens een boek over schrijven zou misschien wel een opoffering geweest zijn. Na onze thuiskomst van 2 maanden Filippijnen heb ik niet stilgezeten. Ikzelf merk op dat dit mijn leven een ommezwaai gaf en mij maakte, tot wie en wat ik nu ben. Zoals het altijd bij een boek is dank je mensen die eraan aan meewerkten, aan het boek of aan mijn leven…kansen komen en die neem je of je laat ze liggen. Net als die kansen heb je de keuze om te gaan met diegenen van wie je ze neemt of net niet, het is aan jouw wereld om dit te aanvaarden of niet. Om niemand te vergeten dank ik iedereen in mijn wereld die mij die kansen gaf en dit aanvaard heeft. Het digiboek is een samenhangsel van waar gebeurde verhalen. Met dit verhaal wil ik jongeren een hart onder de riem steken en misschien zien sommigen een boodschap in dit boek. Als een pil om harde tijden door te worstelen, wetend dat waar een wil ook een weg is. En als je denk “ik kan niet meer…” je als mens nog lang door kan gaan. Weet dat je niet alleen op de wereld bent ook al zie je en hoor je niks.
Het digiboek verschijnt in verschillende epistels op de site en aanvankelijk van de de respons zien we wel verder. Een samenvatting ziet u achterin deze epistel.

Waarschuwing : wie mij kent weet dat ik de dingen beschrijf zoals ze zijn en zoals ik ze zie, soms grappig, klaar en duidelijk en voor een breed, ruimdenkend publiek.

Veel leesgenot.

Het zotte plan

Ik heb het verhaal al honderden keren verteld en ik weet het nog alsof het vorige maand geschiedde. Hoe kom je daar nu bij. Slechte vrienden? Of juist hele goeie…mijn 2 makkers waren Geert DB en Geert M. We waren alle drie net 24 jaar jong. Wij waren al enige jaren actief in het kleine wereldje van de zeekajak. Vol enthousiasme gingen wij elke uitdaging aan. De Noordzeekust met 6 à 8 beaufort, Atlantische monstergolven aan de Bretoense kust en bij het Britse Newquay tot trektochten bij/op de Friese eilanden en meren. Aan ervaring ontbrak het ons niet om nog grotere ondernemingen aan te gaan. Toentertijd stond zeekajak nog in zijn kinderschoentjes en in dat milieu zag je regelmatig expedities in de spotlights komen waarvan elke passionele fanaat spontaan begon te kwijlen. Wat weliswaar opviel was dat de meeste expedities en grote tochten naar de beide poolcirkels trokken, naar barkoud gebied…? Ijsland, Groenland, New Foundland, Spitsbergen, tussen robben, pinguins, walvissen en ijsberen. Wij vonden dat het eens tijd werd om daar verandering in te brengen. Op een druilerige, killige herfstavond in de historische binnenstad van Brugge tussen pot en pint in “Le Clochard de Luxe”. Een soort cabaret kunst café, in een groot mooi en oud herenhuis. “Le Clochard de Luxe” was zijn tijd ver vooruit en had dus maar een kort bestaan, spijtig…soit. Onze frustratie gaan verdrinken van de verloren liefde en het lief dat je niet krijgen kon. De mollige kortgerokte serveuse sukkelde voorbij op haar rolschaatsen, met een plateau vol bier in de hand en een beetje verder nog een halve plateau. Als klant kreeg je misschien geen vol glas maar 't was wel elke avond van lachen en plezier. Daar kregen we de ingeving, de boodschap…hoe en waarom daar, weet nog steeds geen mens. Maar het was wel menens, de keuze viel op de Filipijnen. Niet vanwege het mooie volk, maar wel voor tal van andere redenen. Toentertijd was dat echt ver, volgens ons was niemand ons voor geweest. Prachtige, ongekende subtropische natuur. Een fantastische archipel, met tal van onbewoonde eilanden. En wat ook niet onbelangrijk was, we hadden er een contactpersoon. Geert DB zijn broer woonde daar en was er landmeter. Doch de Filipijnen bestaan uit 7000 eilanden… we gingen ergens naartoe waar we geen flauw benul van hadden. “Wegwijzer”, een reisbureau voor mensen zoals wij, was net opgericht. De koe bij de horens gevat en de volgende dag zaten we ondergedompeld in kaarten en reisverhalen bij Wegwijzer. Er was zeer weinig info te vinden, ook bijna geen verhalen. Wel van het hoofdeiland Luzon of het veelbesproken, door guerrilla bezette Mindanao. Met vooral dan dat het gevaarlijk gebied was en dus niets voor de Westerse reiziger, onwetend en nog groentje voor dit soort avonturen. Met jong geweld alle goede raad in de wind slaan. Wat ons aantrok was het eiland Palawan en vooral omdat er bijna geen informatie te vinden was. De kogel was door de kerk. Palawan zou het worden. Zeekaarten en stroomatlassen werden besteld. Bij de taakverdeling werd ik gebombardeerd tot : expeditiekok, fauna & flora, materiaalbeheer. Ik werkte toen als kok in een hotel in Brugge, in de kajakclub was ik materiaalmeester en de dierenwereld sprak al van jongs af aan tot mijn verbeelding. In mijn deel van de voorbereiding verslond ik dus alle literatuur met betrekking tot. Borneo lag vrij dicht bij Palawan en de fauna & flora hadden ze dus gemeen. Gelukkig was er destijds behoorlijk wat werk te vinden van het exploot kapitein Jacques Cousteau en het leven onder water. Met dank aan mr. Cousteau. Na enkele weken hadden we de nodige kaarten, wisten we meer over het eiland en wat haalbaar was. Het hele eiland was niet mogelijk, het zuiden ervan bleek ook niet zo aangewezen vanwege de guerrilla die daar de plak zwaaide. De hele onderneming is achteraf bekeken geslaagd omdat we eigenlijk geen flauw idee hadden wat ons te wachten stond. Het noorden van Palawan ronden van Baheli met een short cut in Malampaya Sound, dwars door de jungle peddelen en zo terug naar Puerto Princessa, leek ons een haalbaar plan.

0 Comments

Palawan zeekajak expeditie 1987 : van Nic nics tot erger: episode 6

Epistel 6

Palawan zeekajak expeditie 1987 : van Nic nics tot erger: episode 5

Epistel 5

Palawan zeekajak expeditie 1987 : van Nic nics tot erger: episode 4

Dollars wisselen op de zwarte markt

De vleeshouwer in Manila

Het varken op de bus

De paterkes

Kalabaw & cannibals

Palawan zeekajak expeditie 1987: van Nic nics tot erger: episode 3

De reis

De zotte taxirit

De nonnekes

De onzichtbare Belgische Ambassadeur

De bedelaars en de armen

Palawan zeekajak expeditie 1986: Van Nic nics tot erger, episode 2

Waar ligt dat?

Mise en place

De pers

Materiaal

Palawan zeekajak expeditie 1986: Van Nic nics tot erger, episode 1

Voorwoord

Het zotte plan

Author

Categories