KANO KALENDER 2016
Onze kalender met kano cursussen, stages, kano activiteiten en weekendjes weg tot einde 2016 staat online .
KANO KALENDER 2016
0 Comments
Volg deze link voor onze laatste nieuwsbrief van oktober 2015
Epistel 6
De crocodilefarm Buiten allerlei slangen, bleken er in dit gedeelte van Azië ook krokodillen voor te komen, waaronder ook de befaamde zeekrokodil!!! Theo wist ons te vertellen dat er niet zover van zijn deur een krok-farm in wording was. De farm was nieuw en de bedoeling was L. Virtonkroks te kweken. Wij wouden vooral de beestjes zien, om te weten waar je moet op letten als je aan het varen bent en dus oog in oog komt te staan met...zwelg. De farm was rondom voorzien van hoge omheining met een schrikdraad. Wij werden verwelkomd en het viel ons meteen op dat alles zeer netjes was en de bassins er leeg uitzagen? Inderdaad geen kroks, het oorspronkelijk plan was wilde kroks vangen en vandaaruit kweken...ze hadden er nog geen enkele gevonden? Maar het zag er wel allemaal verzorgd en netjes uit.
Opmerking; de verhalen zijn thematisch gerangschikt. Dwz dat de volgende twee verhalen zich reeds tijdens de expeditie afspelen en niet meer tijdens de verkenning. Swissipinni Buitenlandse investeerders hadden wel interesse in een eigen stukje paradijs. Gronden waren er spotgoedkoop in vergelijking met andere plaatsen en er was nog heel wat ongerepte natuur te vinden. Zo kwamen we na 3 dagen varen vanuit Baheli bij een resort dat toebehoorde aan een Zwitser en de naam Swissipinni droeg. Het was een eerste rustpunt voor ons, onvoorzien maar welgekomen. Op de bus was mijn zonnebril gesneuveld en ik was nog steeds op zoek naar een oplossing. De dag ervoor hadden we nog gesluierde parelduikers bezig gezien. 's Avonds in bed vond ik de oplossing...en de volgende morgen had een kussensloop van Swissipinni een totale metamorfose ondergaan. Een prachtige witte katoenen sluier die me schaduw bood en beschermde tegen de zon. De buitentemperatuur bedroeg 42°C en onder de sluier was het 37°C. Ook de kajaks hadden enkele kleine mankementen. De voetpompen hadden het laten afweten, ze werden verwijderd en bij de Zwitser achter gelaten. De watervoorraad werd aangevuld en de tochtplanning werd herzien, normaal moesten we reeds een stuk verder staan. Er werd geopteerd om 's nachts te varen om de hitte te ontlopen. Manu Manu
Vele kilometers verder op de tocht, reeds goed zot gevaren... Deze Fransman woonde op een eiland, had er een resort en was gespecialiseerd in duiken. Hij kon wel eens uit zen kram schieten en de rare moslims van het naburig eiland moesten dit bekopen. In onze zoektocht naar Manu : het was een loodzware dag en we hadden al heel wat km in de armen. Brede baaien in de brandende hitte gekruist, afvragend “waar ben ik in godsnaam aan begonnen”. De vraag “is het nog ver” kwam allang niet meer in ons op. En als je dan dacht dat eiland moet het zijn... toch ? Mannen in lange gewaden, kaal geschoren en zich vreemd gedragend, of hadden wij een zoveelste zonnesteek opgelopen? Toen we naar Manu vroegen wezen ze naar het eiland even verderop. Geen van ons stond erbij stil om bij die rare kwispels te blijven, nog even doorbijten en we waren bij onze Franse vriend die maar al te blij was om Frans te kunnen spreken. Hij was gastvrij, bood ons een slaapplaats, lekker eten en enkele goede tips.
Net zoals de voorbije 6 jaar, hebben we Pasen doorgebracht op en langs de Drôme omringd door honderden kano fanaten, collega's vanuit de 4 hoeken van Europa en vrienden in een ontspannen en vrolijke sfeer op het Open Canoe Festival.
Een reportage van de Franse Televisie waar Armelle geïnterviewd en gefilmd wordt op het Festival.
De officiele video van het Festival.
De fotoreportage van het festival.
De foto's van de Franse Rivieren trip op de Drôme en de Ardèche die we vanaf nu elk jaar na Pasen bieden.
Onze tweedehands kano's te koop en ook die van anderen op aanvraag. Vind je hier terug.
Epistel 5
45°C - 90% humidity We waren goed getraind, maar de hitte in combinatie met de luchtvochtigheid zijn niet te simuleren. Toen we landden op de luchthaven van Manila en uitstapten was het net of we kregen een wollen deken omgegooid terwijl het snikheet was. Na een week wen je daar aan. Op de middag zie je de mensen gesluierd voor de zon... neen niet echt sluiers, maar wel de taxitrike bestuurder die zijn vest achterstevoren aandoet. En de parelduiker (homo sapiens, niet te verwarren met zijn gevederd equivalent beter bekend onder de naam gavia arctica of common loon) die gesluierd duikt om gezicht en nek extra te beschermen. Grote zonnebrillen, soms ook paraplu’s.
Paaldanseressen in Puerto Het is algemeen bekend dat er veel testosteron toerisme is op de Filipijnen... en dat de koopwaar ten allen tijde en overal uitgestald, aangeboden of in voorraad is. Op de ene plaats verser en dus van betere kwaliteit dan op de andere. Op een dag in Puerto, te voet slenterend door de kleurrijke bende, veel gekeken en dus dorst gekregen. Op de hoek van de straat nabij de haven stappen we een café binnen, laat ons zeggen café “DE PIRAAT”. Blauwbaard staat er achter zijn bar en we bestellen een heerlijk vers vruchtensapje, het tijdstip is zowat drie uur in de namiddag. In een donkere hoek staat een klein podium en een blinkende paal. Er staat muziek op, ik vermoed “Like a Virgin” van Madonna. En dan komt er plots vanuit de coulissen een danseuse opdagen, vrij normaal gekleed met T-Shirt; wat ze onder navelhoogte aan had weet ik eigenlijk niet meer. Of het nu in haar haast was – even aan ons fruitsap ruiken, snif snif...nee daar zat naar onze menig niks alcoholisch in, of we een zonneslag hadden op gelopen of dat het zo bedoeld was – of iets anders... Er was iets merkwaardigs dat vrijwel meteen opviel toen ze ten tonele kwam: ze had een witte grootmoeders-beha aan BOVEN haar T-Shirt en zo was ze zwoel op het podium aan het paaldansen. Van slechte smaak gesproken, 't was nog maar drie uur in de namiddag. Misschien had haar baas gezegd dat ze zich moest uitkleden in haar nummer tot aan de tieten-kabas. We voelden ons daar niet helemaal op ons gemak. Fruitsapje uitgedronken, betaald en opgestapt. Terug in ons hotel hebben we onze zonnige namiddag afgerond met een duik in het zwembad van ons hotel. Rafols hotel Bij onze aankomst in Puerto vroegen we onze triker om ons naar een hotel te brengen. Na enkele dagen zijn we daar moeten verhuizen, een kleine onbenullige diefstal op onze hotelkamer die helemaal de verkeerde kant op ging. Maar we werden vriendelijk uitgenodigd in het Rafols Hotel. De manager die Amerikaan was, zag ons zotte plan wel zitten en bood ons gratis verblijf na onze terugkeer. Het hotel had een zwembad en er waren vooral rijke Amerikanen, X-toeristen, vlindervangers en … kakkerlakken te gast. De manager verontschuldigde zich hiervoor maar zei dat er niks aan te doen was ... aan de kakkerlakken dan wel te verstaan. Theo’s Resort en de busrit Als je dit soort reizen onderneemt loop je altijd wel speciale mensen tegen het lijf. Via via hadden we in België reeds over hem gehoord. Theo was Belg en journalist, op een zekere dag had hij zijn spaarvarken geslacht en in het zuiden van Palawan een gigantisch strand en een eiland gekocht. Op deze plaats baatte hij zijn resort uit. Een schitterende paradijselijke plaats, zijn restaurant met rieten dak stond een klein stukje in zee en was omwald. Hij kwam ons naar Puerto tegemoet en we zouden een klein weekje bij hem vertoeven. Zo leerden we iets over Palawan en konden we acclimatiseren. We moesten trouwens toch nog altijd wachten op onze zeekajaks die een dezer per schip zouden aankomen in Puerto. Eenmaal per dag reed er een bus van Puerto Theo’s richting uit. Een rit van 120km als ik het mij nog goed herinner. De ganse tijd gravel, de bus had geen ramen. Die waren vervangen door een houten schot dat je naar boven kon schuiven. De middengang was volledig versperd met opeengestapelde bagage, het was dan ook de doodgewoonste zaak van de wereld dat je over de bagage liep. Dus ook over onze rugzakken, resultaat: zonnebril kapot.
Jungle tocht Na een maand Filipijnen waren we van stad naar stad of van dorp naar dorp gereisd. We hadden eigenlijk nog geen voet in de jungle gezet. We wisten dat er in de jungle slangen zaten en niet van de minste. We gingen het zeker niet op ons eigen houtje wagen. Theo wist een goeie gids. Rugzakje aan, broek tot onder de oksels getrokken. Dichtgeknoopt vanonder en vanboven, zodat er geen ongedierte in kon. Twee paar kousen en hoge schoenen, lange mouwen... na een kleine wandeling van bij Theo komen we bij onze gids. Ik noem hem nu Manuel, ge kunt ze toch niet allemaal Rambo noemen he? Ik ben trouwens zijn echte naam vergeten. Hij was klein van gestalte zoals de meeste Filipino’s, had een vuil en versleten T-Shirt aan, korte broek en, als klap op de vuurpijl wil ik nog eens extra onderlijnen of dik in de verf zetten, aan zijn voeten een paar “teensletsen”. We schudden handjes en Geert zet zijn super8 camera aan, Manuel zag dat en ging in metamorfose...hij deed zijn vuile T-Shirt uit...draaide hem binnenste buiten...en trok hem terug aan. Daar zouden wij nooit bij stilstaan, als uw T-Shirt vanbuiten vuil is, dan is dat binnen meestal niet. Alleen een beetje zweetgeur, maar iedereen stink er toch naar het zweet. En wijle weg, al meteen kwamen we in hoge gewassen. Je kon niet eens je eigen voeten zien. Wetende dat deze archipel tot 50 verschillende slangen kent, allen giftig en Manuel op zijn teensletsen...
|
Categories
Tous
|