Epistel 5
- 45°C - 90% humidity
- Paaldanseressen in Puerto
- Rafols hotel
- Theo’s Resort en de busrit
- Jungle tocht
45°C - 90% humidity
We waren goed getraind, maar de hitte in combinatie met de luchtvochtigheid zijn niet te simuleren. Toen we landden op de luchthaven van Manila en uitstapten was het net of we kregen een wollen deken omgegooid terwijl het snikheet was. Na een week wen je daar aan. Op de middag zie je de mensen gesluierd voor de zon... neen niet echt sluiers, maar wel de taxitrike bestuurder die zijn vest achterstevoren aandoet. En de parelduiker (homo sapiens, niet te verwarren met zijn gevederd equivalent beter bekend onder de naam gavia arctica of common loon) die gesluierd duikt om gezicht en nek extra te beschermen. Grote zonnebrillen, soms ook paraplu’s.
We waren goed getraind, maar de hitte in combinatie met de luchtvochtigheid zijn niet te simuleren. Toen we landden op de luchthaven van Manila en uitstapten was het net of we kregen een wollen deken omgegooid terwijl het snikheet was. Na een week wen je daar aan. Op de middag zie je de mensen gesluierd voor de zon... neen niet echt sluiers, maar wel de taxitrike bestuurder die zijn vest achterstevoren aandoet. En de parelduiker (homo sapiens, niet te verwarren met zijn gevederd equivalent beter bekend onder de naam gavia arctica of common loon) die gesluierd duikt om gezicht en nek extra te beschermen. Grote zonnebrillen, soms ook paraplu’s.
Toen we pas drie dagen aan het varen waren moesten we al een rustiger vaardag plannen. Want we waren reeds doodop en hadden maar de helft van de geplande km gepaddeld. We zijn dan overgeschakeld naar nachtvaren en siësta op de middag , en zijn zelfs gaan varen met sluier. Wat moet je je voorstellen bij 90% vochtigheid? Wel, het brengt teweeg dat een bruistablet vanzelf gaat bruisen als je ze uit de verpakking neemt. Buiten in de volle zon en op de middag was het elke dag tussen de 35 en 45°C. |
Paaldanseressen in Puerto
Het is algemeen bekend dat er veel testosteron toerisme is op de Filipijnen... en dat de koopwaar ten allen tijde en overal uitgestald, aangeboden of in voorraad is. Op de ene plaats verser en dus van betere kwaliteit dan op de andere. Op een dag in Puerto, te voet slenterend door de kleurrijke bende, veel gekeken en dus dorst gekregen. Op de hoek van de straat nabij de haven stappen we een café binnen, laat ons zeggen café “DE PIRAAT”. Blauwbaard staat er achter zijn bar en we bestellen een heerlijk vers vruchtensapje, het tijdstip is zowat drie uur in de namiddag. In een donkere hoek staat een klein podium en een blinkende paal. Er staat muziek op, ik vermoed “Like a Virgin” van Madonna. En dan komt er plots vanuit de coulissen een danseuse opdagen, vrij normaal gekleed met T-Shirt; wat ze onder navelhoogte aan had weet ik eigenlijk niet meer. Of het nu in haar haast was – even aan ons fruitsap ruiken, snif snif...nee daar zat naar onze menig niks alcoholisch in, of we een zonneslag hadden op gelopen of dat het zo bedoeld was – of iets anders... Er was iets merkwaardigs dat vrijwel meteen opviel toen ze ten tonele kwam: ze had een witte grootmoeders-beha aan BOVEN haar T-Shirt en zo was ze zwoel op het podium aan het paaldansen. Van slechte smaak gesproken, 't was nog maar drie uur in de namiddag. Misschien had haar baas gezegd dat ze zich moest uitkleden in haar nummer tot aan de tieten-kabas. We voelden ons daar niet helemaal op ons gemak. Fruitsapje uitgedronken, betaald en opgestapt. Terug in ons hotel hebben we onze zonnige namiddag afgerond met een duik in het zwembad van ons hotel.
Rafols hotel
Bij onze aankomst in Puerto vroegen we onze triker om ons naar een hotel te brengen. Na enkele dagen zijn we daar moeten verhuizen, een kleine onbenullige diefstal op onze hotelkamer die helemaal de verkeerde kant op ging. Maar we werden vriendelijk uitgenodigd in het Rafols Hotel. De manager die Amerikaan was, zag ons zotte plan wel zitten en bood ons gratis verblijf na onze terugkeer. Het hotel had een zwembad en er waren vooral rijke Amerikanen, X-toeristen, vlindervangers en … kakkerlakken te gast. De manager verontschuldigde zich hiervoor maar zei dat er niks aan te doen was ... aan de kakkerlakken dan wel te verstaan.
Theo’s Resort en de busrit
Als je dit soort reizen onderneemt loop je altijd wel speciale mensen tegen het lijf. Via via hadden we in België reeds over hem gehoord. Theo was Belg en journalist, op een zekere dag had hij zijn spaarvarken geslacht en in het zuiden van Palawan een gigantisch strand en een eiland gekocht. Op deze plaats baatte hij zijn resort uit. Een schitterende paradijselijke plaats, zijn restaurant met rieten dak stond een klein stukje in zee en was omwald. Hij kwam ons naar Puerto tegemoet en we zouden een klein weekje bij hem vertoeven. Zo leerden we iets over Palawan en konden we acclimatiseren. We moesten trouwens toch nog altijd wachten op onze zeekajaks die een dezer per schip zouden aankomen in Puerto. Eenmaal per dag reed er een bus van Puerto Theo’s richting uit. Een rit van 120km als ik het mij nog goed herinner. De ganse tijd gravel, de bus had geen ramen. Die waren vervangen door een houten schot dat je naar boven kon schuiven. De middengang was volledig versperd met opeengestapelde bagage, het was dan ook de doodgewoonste zaak van de wereld dat je over de bagage liep. Dus ook over onze rugzakken, resultaat: zonnebril kapot.
Het is algemeen bekend dat er veel testosteron toerisme is op de Filipijnen... en dat de koopwaar ten allen tijde en overal uitgestald, aangeboden of in voorraad is. Op de ene plaats verser en dus van betere kwaliteit dan op de andere. Op een dag in Puerto, te voet slenterend door de kleurrijke bende, veel gekeken en dus dorst gekregen. Op de hoek van de straat nabij de haven stappen we een café binnen, laat ons zeggen café “DE PIRAAT”. Blauwbaard staat er achter zijn bar en we bestellen een heerlijk vers vruchtensapje, het tijdstip is zowat drie uur in de namiddag. In een donkere hoek staat een klein podium en een blinkende paal. Er staat muziek op, ik vermoed “Like a Virgin” van Madonna. En dan komt er plots vanuit de coulissen een danseuse opdagen, vrij normaal gekleed met T-Shirt; wat ze onder navelhoogte aan had weet ik eigenlijk niet meer. Of het nu in haar haast was – even aan ons fruitsap ruiken, snif snif...nee daar zat naar onze menig niks alcoholisch in, of we een zonneslag hadden op gelopen of dat het zo bedoeld was – of iets anders... Er was iets merkwaardigs dat vrijwel meteen opviel toen ze ten tonele kwam: ze had een witte grootmoeders-beha aan BOVEN haar T-Shirt en zo was ze zwoel op het podium aan het paaldansen. Van slechte smaak gesproken, 't was nog maar drie uur in de namiddag. Misschien had haar baas gezegd dat ze zich moest uitkleden in haar nummer tot aan de tieten-kabas. We voelden ons daar niet helemaal op ons gemak. Fruitsapje uitgedronken, betaald en opgestapt. Terug in ons hotel hebben we onze zonnige namiddag afgerond met een duik in het zwembad van ons hotel.
Rafols hotel
Bij onze aankomst in Puerto vroegen we onze triker om ons naar een hotel te brengen. Na enkele dagen zijn we daar moeten verhuizen, een kleine onbenullige diefstal op onze hotelkamer die helemaal de verkeerde kant op ging. Maar we werden vriendelijk uitgenodigd in het Rafols Hotel. De manager die Amerikaan was, zag ons zotte plan wel zitten en bood ons gratis verblijf na onze terugkeer. Het hotel had een zwembad en er waren vooral rijke Amerikanen, X-toeristen, vlindervangers en … kakkerlakken te gast. De manager verontschuldigde zich hiervoor maar zei dat er niks aan te doen was ... aan de kakkerlakken dan wel te verstaan.
Theo’s Resort en de busrit
Als je dit soort reizen onderneemt loop je altijd wel speciale mensen tegen het lijf. Via via hadden we in België reeds over hem gehoord. Theo was Belg en journalist, op een zekere dag had hij zijn spaarvarken geslacht en in het zuiden van Palawan een gigantisch strand en een eiland gekocht. Op deze plaats baatte hij zijn resort uit. Een schitterende paradijselijke plaats, zijn restaurant met rieten dak stond een klein stukje in zee en was omwald. Hij kwam ons naar Puerto tegemoet en we zouden een klein weekje bij hem vertoeven. Zo leerden we iets over Palawan en konden we acclimatiseren. We moesten trouwens toch nog altijd wachten op onze zeekajaks die een dezer per schip zouden aankomen in Puerto. Eenmaal per dag reed er een bus van Puerto Theo’s richting uit. Een rit van 120km als ik het mij nog goed herinner. De ganse tijd gravel, de bus had geen ramen. Die waren vervangen door een houten schot dat je naar boven kon schuiven. De middengang was volledig versperd met opeengestapelde bagage, het was dan ook de doodgewoonste zaak van de wereld dat je over de bagage liep. Dus ook over onze rugzakken, resultaat: zonnebril kapot.
De buschaffeur had twee hulpjes, want op elke rit heb je gemiddeld twee kapotte banden. In een razend tempo zoals de pitstop bij een formule 1 wedstrijd wordt het wiel verwisseld. Dit zonder veel gereedschap en vrijwel om het even waar. Op de eindhalte worden de lekke banden dan naar een garage gebracht en krijgen ze de banden terug die ze de dag voordien voor herstelling binnen gebracht hadden. In de Filipijnen worden banden keer op keer gevulcaniseerd. De busrit duurt 2 à 3u, afhankelijk van hoeveel platte banden hij onderweg krijgt . Op Palawan is er een grote gevangenis. Wegenwerken worden door de gevangenen uitgevoerd. |
Jungle tocht
Na een maand Filipijnen waren we van stad naar stad of van dorp naar dorp gereisd. We hadden eigenlijk nog geen voet in de jungle gezet. We wisten dat er in de jungle slangen zaten en niet van de minste. We gingen het zeker niet op ons eigen houtje wagen. Theo wist een goeie gids. Rugzakje aan, broek tot onder de oksels getrokken. Dichtgeknoopt vanonder en vanboven, zodat er geen ongedierte in kon. Twee paar kousen en hoge schoenen, lange mouwen... na een kleine wandeling van bij Theo komen we bij onze gids. Ik noem hem nu Manuel, ge kunt ze toch niet allemaal Rambo noemen he? Ik ben trouwens zijn echte naam vergeten. Hij was klein van gestalte zoals de meeste Filipino’s, had een vuil en versleten T-Shirt aan, korte broek en, als klap op de vuurpijl wil ik nog eens extra onderlijnen of dik in de verf zetten, aan zijn voeten een paar “teensletsen”. We schudden handjes en Geert zet zijn super8 camera aan, Manuel zag dat en ging in metamorfose...hij deed zijn vuile T-Shirt uit...draaide hem binnenste buiten...en trok hem terug aan. Daar zouden wij nooit bij stilstaan, als uw T-Shirt vanbuiten vuil is, dan is dat binnen meestal niet. Alleen een beetje zweetgeur, maar iedereen stink er toch naar het zweet. En wijle weg, al meteen kwamen we in hoge gewassen. Je kon niet eens je eigen voeten zien. Wetende dat deze archipel tot 50 verschillende slangen kent, allen giftig en Manuel op zijn teensletsen...
Ik kan je verzekeren dat we op de toppen van onze tenen liepen. Manuel liep er heel relaxed bij. Even later wandelden we tussen de bomen en slingerplanten, daar werden we overmand door allerlei geluiden. Gekko’s, insecten waar je wel en geen jeuk van krijgt, vliegende eekhoorns, , slangen, kikkers, je houdt het niet voor mogelijk wat dus ook nog eens allemaal op jouw kop kon vallen. Twee uur later stonden we weer aan Manuel zijn hut, ongedeerd, volledig bezweet en nen vuilen T-Shirt aan één kant. Dank u, voor deze les in nederigheid! | |