Epistel 3
- De reis
- De zotte taxirit
- De nonnekes
- De onzichtbare Belgische Ambassadeur
- De bedelaars en de armen
De reis Twee maanden voor ons vertrek werden onze drie zeekajaks in een grote houten kist gestapeld, dichtgetimmerd en verscheept in een groepscontainer van een Russisch cargoschip dat vanuit Zeebrugge koers stevende naar Manilla in de Filipijnen. Wij vertrokken ergens begin februari van Schiphol naar Dubai, dan naar Bangkok en vervolgens naar Manilla. In Manilla zouden we opgehaald worden… maar we hadden voor alle zekerheid toch het adres waar we naartoe moesten indien onze contactpersoon er niet was. En inderdaad hij was er niet, daar stonden we als groene kiekens die voor de leeuwen werden gegooid. Een massa volk op die luchthaven, een kleurige benden van kleine mensen druk heen en weer lopend, roepend in een onbegrijpelijke taal, broeiend heet en drummend … er raast vanalles door je hoofd … vooral denken aan de pick pockets, zwarte markt, maffia en voor je het weet sta je net zoals iedereen buiten. Te zweten, honderden taxi’s, zwarte, gele, en plots vraagt er iemand in Filipino Engels of we een taxi willen. Terwijl een van de eerste tips die we van thuisuit meekregen was, neem een zwarte of gele met zo een TAXI lichtje bovenop, dat zijn de officiële taxibedrijven! |
De zotte taxirit
Wij met onze domme blanke kop zeiden, “ ja wij willen een taxi”. Vanaf nu moet je de volgende zin in versneld tempo lezen lopend achter uw pc aan. Dit komt het dichtst in de buurt van de realiteit. >>>>Als een pijl uit een boog kwam een klein Filipino jongetje vanuit het niets, nam onze valies... en zette het op een sprint, en wij erachteraan. Hij stopte bij een auto en gooide de valies in de koffer... Voor we het wisten zaten we dus in een illegale taxi. Maar ze zagen er nog zo kwaad niet uit. Ze wisten waar we naartoe moesten en er werd een prijsje genegotieerd. De copiloot beweerde dat de chauffeur één van de beste van het land was. Volgens hem zou ie zelfs formule 1 gereden hebben. Aan zijn rijgedrag zou je achteraf denken dat ze allebei naar teveel stuntfilms gekeken hadden a la Bolywood. FUCK was dat een helse rit, het leek wel een scène uit een Indiana Jones film, ze vlamden door de rode verkeerslichten net als iedereen, toeterend over parkings als er opstoppingen waren, kleine nauwe straatjes, tussen kraampjes, duizenden mensen, drie kwartier aan een stuk. Krampachtig hielden we ons vast aan de zetels voor ons ik denk dat de afdrukken van onze vingers en handen nog steeds in het similileer te zien zijn. Het zweet parelde van ons voorhoofd. Maar we hebben het gehaald en wel zonder kleerscheuren of brokken. Prijs 400 peso. Een paar dagen later moesten we terug weg met een taxi. Ditmaal met een legale taxi en met iemand die wist wat de normale prijs van een taxi was, dezelfde rit 76 peso…olala die 2 autocoureurs hebben ons goed beet gehad!
We stapten uit de taxi, een nette straat in de betere buurt van Manilla. Ons logement was een groot wit en mooi verzorgd gebouw, het was een school. Een internaat gerund door Belgische zusters (nonnen) en bestemd voor de welgestelde Filipino’s. We verbleven daar in afwachting tot we onze zeekajaks vrijkregen van de douane. Dat lukte niet zo goed want de vrachtbrief was niet in orde. Zolang dit niet ok was konden onze kajaks niet doorverscheept worden naar Puerto Princessa op Palawan. En natuurlijk werden we daar van het kastje naar de muur gestuurd. Zodanig zelfs dat we na 3 weken bijna de moed opgaven. En dan als van Gods hand kwam het opeens allemaal in orde, de nonnekes hadden zich er mee gemoeid. In een land zoals de Filipijnen is men zeer gelovig en voor het geloof gaan alle deuren open.
Nog steeds tot op de dag van vandaag wordt ivoor van slagtanden via de Filipijnen “witgewassen” door het voor religieuze doeleinden in te voeren.
Nog steeds tot op de dag van vandaag wordt ivoor van slagtanden via de Filipijnen “witgewassen” door het voor religieuze doeleinden in te voeren.
De onzichtbare Belgische Ambassadeur
In gans onze miserie van muren, kastjes en douaniers die geld wilden, hebben we tot 3 maal toe gepoogd om de Belgische ambassade in te schakelen. Inderdaad niet gelukt, 3 maal op afspraak geweest en nooit de ambassadeur gezien. Aangezien ik de Nederlandse nationaliteit had, het dan maar daar eens proberen. Gebeld, afspraak gemaakt en direct ontvangen bij de Nederlandse ambassadeur! Hij ging de zaak bekijken wat er schortte met onze vrachtbrief. En na het horen van onze plannen beloofde hij ons zelfs een persconferentie op de goede afloop nadien. Aangezien de nonnekes ondertussen in actie waren gekomen zijn de Nederlanders niet moeten tussenkomen.
De bedelaars en de armen | |
In die 3 weken hebben we niet stilgezeten, maar hebben we wat rondgetoerd in Manilla en op Iloilo. Het is me altijd bijgebleven hoeveel armoede er in dat land heerste. De taxi rit door Smoky Mountain staat op mijn netvlies gebrand, dit ga ik van mijn leven nooit meer vergeten. Smoky Mountain was vroeger de vuilnisbelt van Manilla en daar leefden enkele duizenden mensen op en rond. Ook overal in de steden werd je aangesproken door bedelaars en mensen en mensjes die hun lichaam te koop aanboden. Zielig en walgelijk, je kan het bijna niet begrijpen hoe zoiets mogelijk is in zo een vruchtbaar land. De politiek van het land bleek de schuldige te zijn van alle ellende. President Marcos en zijn schoenenminnende vrouw Imelda waren toen zowat aan het einde van hun Latijn, op veel plaatsen waren spandoeken met politieke slogans te zien voor mevrouw Corry Aquino. In 87-88 stootte ze de dictator van zijn troon. Of beter nog hij vluchtte zijn land uit, na wild protest van het volk en Corry zwaaide vanaf toen de plak. Ik stel er mij ook soms vragen bij “hoe kan een zo vruchtbaar land, waar de kokosnoten, bananen, mangos en papayas uit de bomen op uw hoofd vallen” zo arm zijn? Mensen zijn onder valse beloftes naar de stad gelokt, ze hadden hun huisjes en landbouwgronden voor belachelijk geld van de hand gedaan op het platteland. Eenmaal in de stad, geen werk, alles duur en binnen de kortste keren waren hun spaarcentjes erdoor. Ze belanden in de mallemolen en konden niet meer terug. Lang leve de welvaart.